انگاره ی رجعت با تاکید برشاخصه ی تکامل بشریت

چکیده:
رجعت به عنوان یکی از شاخصه های مهم مکتب تشیّع با تمام پیچیدگی‌هایی که دارد مورد تأکید آموزه‌های وحیانی بوده است؛ دانشوران در طول سالیان مختلف رجعت‌پژوهی، بیشتر رویکردی اثباتی به آن داشته‌اند و در مقام دفاع و تبیین دقیق آن قلم‌فرسایی کرده‌اند در حالی که برایند معرفتی آن، نگرش انسان را به زندگی تغییر می‌دهد؛ بنابراین با هدف رسیدن به این مهم بر اساس منابع متقدم و متأخر مأثور به این نتیجه می‌رسیم که رجعت، حاکی از اجرای نظام توحیدی در خلقت است که در پی آن هدف آفرینش محقق می شود و انسان به تکامل می‌رسد. این حقیقت که در امت های پیشین به شکلی خاص سابقه دارد یکی از ابزار نظام خداوندمتعال، برای آمادگی انسان ها در برپایی قیامت است؛ بنابراین در سایه ی اعتقاد به رجعت، ایمان به قادریت خداوند شکل جدیدی می گیرد تا انسان از لحاظ روحی به تکامل برسد و وعده ی خداوند مبنی بر یاری اهل ایمان و رهبران آنان به وقوع پیوندد؛ ثمره ی تحقق این وعده، برپایی حکومت عدالت در هستی است که در آن حجّت‌های خداوند به عنوان محور هستی قابلیّت های دنیایی خود را شکوفا می سازند و انسان با معرفت بیشتر به حجّت خدا به «معرفت الله» می رسد تا مسیر کمال را با هدایت رهبری الهی طی کند.
واژگان کلیدی: رجعت، قرآن، روایات، هدف آفرینش،امام زمان(علیه السلام).