مصاحبه ی خبرگزاری تسنیم به مناسبت میلاد امام سجاد(علیه السلام):
🔸لطفاً در ابتدا از شرایط زمانی امام سجاد (علیه السلام) و مهم‌ترین اقدامات ایشان بفرمایید.
شهادت امام حسین(علیه السلام) و یاران باوفایش نشان داد که جامعه بعد از نبی مکرم اسلام(صلی الله علیه وآله) دچار انحراف جدّی شده و قساوت قلب، آحاد جامعه را فرا گرفته است؛ گسترش تفکر جبرگرایی، ورود تفکرات بیگانه با فرهنگ دینی ناشی از فتوحات مسلمانان، واقعه ی حرّه، از بین رفتن امنیت فردی و اجتماعی در بلاد مسلمانان، حمله و آتش کشیدن کعبه توسط یزید و…نشان از التهاب جامعه و رویگردانی آنان از مسیر حق بود؛ بنابراین شأن هدایتی امام سجاد(علیه السلام) ایجاب می‌کرد در این بحران به دنبال برقراری ارتباط انسان با خدای خویش باشد؛ مکانیزیم این ارتباط را امام علی بن الحسین (علیه السلام) با دعا ترسیم کرد تا فضای تیره و تار جامعه بعد از جسارت به حجت خدا و خاندان و صحابه پاکش تطهیر شود؛ بنابراین امام سجاد (علیه السلام) در فضای اختناق بنی‌امیه معنویت را به جامعه در قالب آموزه‌های ادعیه برگرداند.
هم چنین انتقال پیام عاشورا توسط امام سجاد(علیه السلام) از اقدامات مهم حیات آن امام همام است. ایشان اولین مراسم عزاداری امام حسین(علیه السلام) را در روز یازدهم محرم سال ۶۱ هجری در کنار اجساد مطهر شهیدان در حال بیماری شدید برپا کرد؛ مصلحت خداوند برای زنده ماندن امام و ادامه یافتن امامت سبب این بیماری شد؛ دشمن برای اذیت بیشتر امام دست به شمشیر نبرد؛ اما عدو شود سبب خیر اگر خداخواهد؛ اگرچه برای امام سجاد(علیه السلام) بسیار سخت و دشوار بود اما سرپرستی اسیران خاندان اهل‌بیت(علیهم‌السلام) بر عهدهامام نهاده شد؛ وقتی کاروان اسیران به کوفه رسید، امام سجاد (علیه السلام)،حضرت زینب و ام‌‌کلثوم (علیهما‌السلام) برای مردم کوفه که برای تماشا آمده بودند، سخنرانی کردند و دومین مراسم عزاداری و یادآوری مصائب حسینی را رقم زدند؛ این جریان تا بعد از ورود کاروان اسراء به شام و خطبه‌خوانی امام سجاد(علیه السلام) در شام ادامه داشت و مدیریت امام زین‌العابدین(علیه السلام) یزید را مُجاب کرد به اهل‌بیت امام حسین(علیه السلام) اجازه عزاداری رسمی دهد که در پی آن اهل بیت(علیهم‌السلام) به مدت سه روز در شام عزاداری کردند. (تاریخ طبری، ج۴، ص۳۵۳)
بنابراین امام سجاد (علیه السلام) مؤسس و پایه‌گذار روضه و مراسم عزاداری است و امروز تشیع با وجود تحمل بدترین شرایط ممکن در طول تاریخ به سبب آن زنده است؛ این رویکرد در زندگی امام همواره دیده می‌شد و ایشان تا لحظه ی شهادت از هر فرصتی برای ماندگاری جریان کربلا استفاده می‌کرد.
🔸به نظر شما چرا امام سجاد (علیه السلام) با زبان دعا معارف دین را انتقال داد؟
عملکرد هر امامی تابع شرایطی زیستی اوست؛ به دلیل فراخوان عمومی حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) در جریان کربلا، شیعیان خالص به شهادت رسیدند از این رو تکلیف امام سجاد (علیه السلام) بازسازی مکتب تشیع بود؛ بر این اساس امام باید افراد جدیدی را برای حفظ و کیان تشیع پرورش می‌داد.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) جریان هدایتی خود را از صفر در جامعه آغاز کرد اما حضرت سجاد (علیه السلام) باید با جریانی که به اسم اسلام کمر به نابودی دین اصیل زد، مقابله می‌کرد و جامعه‌ای که عاشورا را پشت سرگذاشته بود از نو می‌ساخت. مدیریت عبور از شرایطی که در فضای اختناق، ارزش‌ها در آن تبدیل به ضد ارزش شده، بسیار دشوار بود و فقط با پشتوانه ی رهبری الهی ممکن بود، از این رو استراتژی امام سجاد(علیه السلام)، نهادینه کردن فرهنگ دعا برای انتقال گزاره‌های دینی در جامعه بود.
امام سجاد(علیه السلام) با جا انداختن فرهنگ دعا، هویتی جدید در شیعه به وجود آورد تا جایی که هیچ مکتبی در دنیا به اندازه ی شیعه دعای مأثور از جانب رهبران دینی خود ندارد؛ به عبارت دیگر یکی از شاخصه‌های شناخت شیعه در بین مکاتب الهی و بشری حجم ادعیه‌ای است که از طریق حجت‌های خدا به ما رسیده و پایه‌گذار این جنبش کسی نیست جز امام زین‌العابدین(علیه السلام).
🔸از منظر امام سجاد (علیه السلام) به چه دلیل دعا در فرهنگ شیعه بسیار حائز اهمیت است؟در فرهنگی که امام سجاد (علیه السلام) به ما آموخته‌اند، دعا پناهگاهی برای انسان مؤمن در ناملایمات زندگی است که باید قبل از ورود سختی در زندگی جریان داشته باشد؛ امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید: «مَنْ تَقَدَّمَ فِی الدُّعَاءِ قَبْلَ أَنْ یَنْزِلَ بِهِ الْبَلَاءُ ثُمَّ دَعَا اسْتُجِیبَ لَهُ وَ مَنْ لَمْ یَتَقَدَّمْ فِی الدُّعَاءِ ثُمَّ نَزَلَ بِهِ الْبَلَاءُ لَمْ یُسْتَجَبْ لَه؛ هرکس پیش از آنکه بلا بر او فرود آید، دعا کند در آن هنگام که بلا بر وی نازل می‌شود دعایش مستجاب می‌شود و هرکس پیش‌تر دعا نکند و بلا بر او نازل شود، دعایش مستجاب نمی‌شود.» (سیدبن‌طاوس، فلاح السائل، ص ۱۰۷) بنابراین انسان مؤمن باید خواندن ادعیه ی مختلف را در طول شبانه‌روز برای خود برنامه‌ریزی کند و جالب اینجاست که همین توفیق را هم امام سجاد (علیه السلام) در قالب دعا از خداوند مسألت می‌کند: «اللهم… وَ اجْعَلْنِی مِمَّنْ یَدْعُوک مُخْلِصاً فِی الرَّخَاءِ دُعَاءَ الْمُخْلِصِینَ الْمُضْطَرِّینَ لَک فِی الدُّعَاءِ، إِنَّک حَمِیدٌ مَجِیدٌ». (صحیفه سجادیه، ص ۱۱۰) یعنی: خدایا!… مرا از آنانی قرار ده که در هنگام آسایش، مخلصانه تو را می‌خوانند، آن سان که درماندگان از سر اخلاص تو را می‌خوانند، که به راستی تو ستوده صفات و بزرگواری.
نکته ی مهم و قابل توجه برای ما که در سیره ی اهل‌بیت(علیهم‌السلام) دیده می‌شود این حقیقت است که آنها اگر چه دارای بالاترین مقام در پیشگاه خداوند هستند اما هیچ‌گاه دست از دعا کردن برنداشته‌اند.
طاووس یمانی می‌گوید: در شبی از شب‌ها وارد حجر اسماعیل شدم، در این هنگام امام زین العابدین (علیه السلام) وارد شد، مدتی نماز خواندو بعد از آن به سجده رفت، به خود گفتم: اینک مرد صالحی از خاندان نبوت به سجده رفته، پس لازم است گوش فرا دهم تا بفهمم در سجده چه می‌گوید، گوش فرا دادم و شنیدم سیدالساجدین (علیه السلام) این گونه خدای خود را خواند: «عُبَیْدُک بِفِنَائِک مِسْکینُک بِفِنَائِک فَقِیرُک بِفِنَائِک سَائِلُک بِفِنَائِک» یعنی: بنده ی کوچکت سر بر آستان تو نهاده، بیچاره و نیازمند تو در خانه‌ات ایستاده است، گدای تو پشت در خانه ی توست. طاووس می‌گوید: من این جملات را در هر گرفتاری که خواندم، خداوند آن را رفع کرد. (شیخ مفید، الارشاد،ج ۲،ص ۱۴۳).
🔸چگونه دعا کردن در زندگی انسان تأثیر می‌گذارد؟
امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید: «الدُّعَاءُ یَدْفَعُ الْبَلَاءَ النَّازِلَ وَ مَا لَمْ یَنْزِلْ» (شیخ کلینی، الکافی،ج ۲،ص ۴۶۹) یعنی: دعا، بلای فرود آمده و فرود نیامده را دفع می‌کند. این بدان معناست که دعا مافوق نظام علی و معلولی است که مکاتب بشری معرفی کرده‌اند. در نظام «دعا و استجابت» تقدیر انسان تغییر می‌کند و هندسه‌ای که بشر با ذهن محدود خود ساخته است،متحول می‌شود؛ در این نظام عطای خداوند حتی گاهی ارتباطی به استعداد گیرنده ندارد؛ چون رحمت خداوند هستی را فراگرفته است «وَ رَحْمَتی وَسِعَتْ کلَّ شَیْء» (الاعراف/۱۵۶) بنابراین دعا، قضای حتمی خداوند را پس می‌زند؛ در روزگاری که داریم سپری می‌کنیم ویروس کرونا ساکنان کره ی زمین را تحت‌تأثیر قرار داده است؛ انسان مؤمن باید ضمن رعایت نکات بهداشتی از ارتباط بیشتر با معبود خود غفلت نکند؛ چون دعا تمام ویروس‌های اعتقادی، بیماری و…را دفع می‌کند.
تمام سخن این است که رابطه ی من باید با معبودم همواره برقرار باشد و بیابم که بشر قرن بیست و یکم با تمام ادعای خود نمی‌تواند در مقابل یک ویروس فراگیر مستحکم باشد و اگر خدا بخواهد تمام نظام آفرینش را با آنچه که بشر در محاسبات خود نمی‌آورد، از پا می‌اندازد؛ بنابراین باید از خواست خدا ترسید و باید به خواست خداوند امیدوار بود چون موهبتی به نام دعا کردن توسط اولیای دین به ما آموزش داده شده است؛ بشر باید به فقر خود در قالب دعا در محضر خداوند اعتراف کند، در این صورت است که حتی ویروسی که تئوری تکامل، و تمام نظام‌های فکری، اقتصادی و اجتماعی و… بشر را بر هم زده است، از هستی محو می‌شود؛
امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید: «إِنَّ الدُّعَاءَ وَ الْبَلَاءَ لَیَتَرَافَقَانِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَهِ إِنَّ الدُّعَاءَ لَیَرُدُّ الْبَلَاءَ وَ قَدْ أُبْرِمَ إِبْرَاماً» (شیخ کلینی،ج ۲، ص ۴۶۹) یعنی: دعا و بلا تا روز قیامت، رفیق و همراه یکدیگرند، دعا، بلای استوار شده را نیز بر می‌گرداند.
پس انسان مؤمن در چنین شرایطی هراس به خود راه نمی‌دهد، چون آموزه‌ای ناب به نام «دعا کردن» دارد که با آن ناامیدی و یأس را می‌تواند شکست دهد. به یاد داشته باشیم آن چنان که در دعای افتتاح آمده است دعا کردن موهبتی است که خداوند به هر کسی عنایت نمی‌کند «اللَّهُمَ أَذِنْتَ لِی فِی دُعَائِک وَ مَسْأَلَتِک» (شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج ۳، ص ۱۰۸) و هستند بسیاری از افراد که در سختی‌های زندگی، گردن فرازی بیشتری می‌کنند و بی‌توجه به ترمیم ارتباط‌شان با خداوند به رفتار ناشایست خود ادامه می‌دهند؛ در حالی که نیک که بنگریم این لطف و تفضل بی‌منتهای خداست که اجازه می‌دهد از او چیزی بخواهی.
امام سجاد (علیه السلام) در دعای دوازدهم صحیفه ی سجادیه دلیل درخواست از خداوند را این گونه تبیین می‌کند: «اللَّهُمَّ إِنَّهُ یَحْجُبُنِی عَنْ مَسْأَلَتِک خِلَالٌ ثَلَاثٌ، وَ تَحْدُونِی عَلَیْهَا خَلَّهٌ وَاحِدَهٌ: یَحْجُبُنِی أَمْرٌ أَمَرْتَ بِهِ فَأَبْطَأْتُ عَنْهُ، وَ نَهْیٌ نَهَیْتَنِی عَنْهُ فَأَسْرَعْتُ إِلَیْهِ، وَ نِعْمَهٌ أَنْعَمْتَ بِهَا عَلَیَّ فَقَصَّرْتُ فِی شُکرِهَا؛ وَ یَحْدُونِی عَلَى مَسْأَلَتِک تَفَضُّلُک عَلَى مَنْ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ إِلَیْک، وَ وَفَدَ بِحُسْنِ ظَنِّهِ إِلَیْک، إِذْ جَمِیعُ إِحْسَانِک تَفَضُّلٌ، وَ إِذْ کلُّ نِعَمِک ابْتِدَاءٌ» یعنی: خداوندا! سه نکته مرا باز می‌دارد تا از تو درخواست کنم و تنها یک چیز مرا بر آن می‌دارد، آنچه مرا باز می‌دارد: یکی آن است که تو مرا فرمان دادی و من در انجام دادن آن کُندی کردم؛ دیگر آن که مرا از کاری نهی فرمودی، اما من به انجام دادن آن شتافتم؛ سوم آن که مرا نعمت ارزانی داشتی، اما من در گزاردن شکر آن، کوتاهی کردم؛ اما آنچه مرا به درخواست کردن از تو می‌کشاند، تفضل تو بر کسی است که به درگاهت روی می‌کند و با خوش گمانی به سوی تو می‌آید که هر احسانی که تو می‌کنی، تفضل است و هر نعمتی که می‌دهی، آغازگرش تو هستی.
۱۱فروردین ۱۳۹۹_۱۳:۲۲
