(سرمقاله هفتمین شمارگان مجله ی منهاج)
دوشنبه, تیر ۱۹, ۱۳۹۱ – ۲۰:۳۴
«بسم الله الرحمن الرحیم
ثم لتسألنّ یومئذٍ عن النَّعیم»
نیک که بنگریم، خدای متعال، انسان را در پوششی از نعمتهای مختلف و بدون مرز خود قرار داده است، امّا اشکال نوع بشر این است که به هنگام از دست رفتن نعمتها به یاد آن چه بیبهانه دارا بوده، میافتد و دیر شکر منعم به جای میآورد؛ با این حال لطف خدا همچنان بر زندگی ما سایه افکن است!
چه بسیاریم که با همین فزونی نعمتها، با اختیار خود پا به عرصه ی گناه مینهیم و چه اندکیم که در برابر شمار فراوان نعمتهای خداوند شکر عملی او را به جای میآوریم.
نکته شگرف در میان اقیانوس بیساحل نعمتهای الاهی این است که پروردگار حکیم، تنها برای یک نعمت بر سر بشریت منّت نهاده است و آن برانگیختن پیامبرانی از نوع آنهاست که هدف هر یک هدایت انسانها به سر منزل مقصود است.
«لقد منَّ الله علی المومنین إذ بعث فیهم رسولا من انفسهم یتلوا علیهم آیاته و یزّکیهم و یعلمهم الکتاب و الحکمه و إن کانوا من قبل لفی ضلالٍ مبینٍ».
از سویی قرآن مجید موضعی روشن پیرامون گرایش مردم به اسلام می گیرد و اجازه نمیدهد که پیامبر (صلی الله علیه و آله) مرهون منّت مشرکین بماند. «یمنّون علیک أن أسلموا، قل: لا تمنّوا علیّ اسلامَکم بل الله یمنّ علیکم أن هداکم للإیمان إن کنتم صادقین».
و از دیگر سو میفرماید: «ثم لتسألنّ یومئذٍ عن النّعیم».
با تأمل در آیات مییابیم که در قیامت باید از نعمتی در مقوله هدایت بشر پرسش شود، با این حال وقتی ابوحنیفه درباره این آیه مورد پرسش قرار میگیرد، با توجّه به اصل بیاساس قیاس، خوراکیها و نوشیدنیها را به عنوان «نعیم» معرّفی میکند، در مقابل حضرت صادق (علیه السّلام) با اشاره به این که اگر این چنین باشد زمان محشر طولانی خواهد شد، در تبیین آیه میفرمایند: «ما خاندان پیامبر همان نعمتهایی هستیم که خداوند به بندگان ارزانی داشته است… و خداوند مردم را از حقّ این نعمتها پرسان است».
باید به خود رجوع کنیم و بنگریم تا چه میزان در پژوهشها و نوشتههای خود از این نعمت سترگ بهره جستهایم و در معرّفی آن به جامعه کوشا بودهایم.
«اللهم ارزقنا توفیق الطاعه…»