امام حسين(عليه السلام) فرمود:«اَيُّهَا النّاسُ! اِنَّ اللّه َجَلَّ ذِكْرُهُ ماخَلَقَ الْعِبادَ اِلاّ لِيَعْرِفُوهُ، فَاِذا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ، فَإذا عَبَدُوهُ اسْتَغْنُوا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبادَةِ ماسِواهُ».

فَقالَ لَهُ رَجُلٌ: يَابْنَ رَسُولِ اللّه ِبِأَبى أَنْتَ وَ اُمّي فَما مَعْرِفَةُ اللّهِ؟

قالَ: «مَعْرِفَةُ أَهْلِ كُلِّ زَمانٍ إِمامَهُمْ اَلَّذى يَجِبُ عَلَيْهِمْ طاعَتُهُ» (شیخ صدوق، علل الشرايع، ص۹).

یعنی: اى مردم! همانا خداى بزرگ بندگان را نيافريده مگر براى آن كه او را بشناسند، وقتى او را شناختند او را پرستش خواهند كرد، هنگامى كه او را پرستش كردند از بندگى غير او بى نياز مى شوند.
مردى گفت: اى فرزند رسول خدا، پدر و مادرم فدايت باد، شناخت خدا چيست؟ فرمود: عبارت است از شناخت مردم هر زمان امامشان را، آن امامى كه اطاعت او بر آنها واجب است.